در جستجوی سلامتی - مراسم غذا
در جستجوی سلامتی - مراسم غذا
***
سلامتی موضوع خیلی مهم برای من و کل جهان است. ابتدا موضوع را به سلامت جسمی محدود کنیم.
بیماری‌ها دو دسته هستند.
دسته‌ی اول بیماریهایی که از بیرون حمله می‌کنند مثل ویروس و باکتری یا تصادفات و غیره. علم پزشکی در این مورد پیشرفت زیادی داشته و اینجا مورد بحث ما نیست.
دسته‌ی دوم بیماریهای درونی است. یعنی بیماریهایی که از درون و به واسطه‌ی شرایط زندگی ما ایجاد میشوند. مثل تمام بیماریهای خود ایمنی یا گوارشی و متابولیک مثل دیابت یا سرطان یا بیماریهای قلبی و عروقی.
دو عامل بزرگ در این مورد تاثیرگذار است.
یک تحرک و دیگری تغذیه.
موضوعِ تحرک ساده است. باید هر روز مقداری پیاده‌روی یا دویدن یا هر نوع تحرکی داشته باشیم واگر نه مریض می‌شویم! مثل ماهی ای که شنا نکند یا پرنده‌ای که پرواز نکند! انسانی که راه نرود هم قطعا مریض میشود! این ساده است.
اما دومی یعنی تغذیه کمی پیچیده است.
هنوز اجماعی بر روی موضوع تغذیه در جهان بدست نیامده. هنوز در خصوص کمیت و کیفیت و نوع تغذیه هیچ نتیجه‌گیری خاصی در پزشکی و مجامع علمی نشده. هنوز نمی‌دانیم سه وعده بخوریم یا روزه بگیریم یا چربی خوب است یا گوشت بد است یا لبنیات چه تاثیری دارد یا گندم و غلات چه اثری بر ما دارند.
تقریباً اکثر بیماریهای ما ناشی از تغذیه‌ی نادرست است. یعنی ما غذایی را که برایمان خوب نیست می‌خوریم. بعد از سالها نادانی بالاخره یا دچار اختلال ایمنی می‌شویم یا اختلال سیستم عروقی یا سرطان.
اما چرا باید اینقدر سخت باشد. چون به اندازه‌ی کافی به غذایمان توجه نمی‌کنیم. اگر به اندازه‌ی کافی به کمیت و کیفیت غذا توجه می‌کردیم اینطور نمیشد. حتی به اندازه‌ی حیوانات ما به غذایمان توجه نداریم. خوردن هایمان معمولاً عصبی است. با عجله است. بدون دقت است. فست فود می‌خوریم و غذاهای مانده و بسته‌بندی و پر از مواد شیمیایی می‌خوریم.
چیزهایی که برایمان خوب نیست می‌خوریم. شاید گوشت یا لبنیات یا غلات یا حتی سبزیجاتی که برایمان خوب نیست را می‌خوریم. بدون اینکه بدانیم. و آنقدر این را تکرار میکنیم تا بالاخره مریض می‌شویم.
اما راه حل چیست؟
مثل بقیه مشکلات راه حل مراقبه است. راه حل توجه است. باید به بدنمان توجه کنیم.
باید غذا را با احترام و توجه بخوریم.
باید غذا را با حالت مراقبه گون بخوریم.
باید غذا را بو کنیم.
باید حسابی بجویم.
باید با غذا یگانه شویم. باید با غذا یوگا کنیم.
باید هوا و آب سالم و طبیعی بخوریم.
باید غذای سالم و طبیعی و تازه بخوریم.
گوشت هایمان و سبزیجاتمان پر است از مواد شیمیایی و سم ها و علف کش ها. حیوانات را خوب پرورش نمی‌دهیم. کشاورزیمان طبیعی نیست.
همه چیز بازاری و برای سود است. سلامتی کم اهمیت تر از سود شده.
باید تهیه و درست کردن و خوردن غذا مثل عبادت باشد. باید با حضور و با احترام باشد.
باید برای غذا خوردن مثل مراسم دعا خواندن آماده بشویم. باید غذایمان را با دست و نگاه و شامه مان لمس کنیم.
نباید غذا را با قاشق و چنگال بخوریم.
نباید غذا را ایستاده بخوریم.
نباید در حالت ناآرامی غذا بخوریم.
باید گاهی روزه بگیریم. باید به بدنمان توجه کنیم.
نباید برای آرام شدن غذا بخوریم. نباید از غذا به عنوان داروی آرام بخش استفاده کنیم.
غذا نباید پدیده‌ای اجتماعی باشد. مخصوصاً در جوامع ناآگاه امروزی.
غذا خوردن، یک مراسم معنوی فردی است.
فقط اگر همه‌ی افراد جامعه آگاه باشند، آنگاه غذا خوردن می‌تواند مراسمی جمعی باشد.
غذا خوردن برای تفنن نیست.
غذا خوردن برای همرنگ جماعت شدن نیست.
غذا خوردن پدیده‌ای مهم و طبیعی است.
باید همان‌قدر که یک گاو یا یک پرنده‌ی آزاد نسبت به غذایش حساس است ما هم حساس باشیم.
این طوری خیلی به سلامت جسم نزدیک می‌شویم.
و این سلامت جسم سلامت روح و ذهن را هم برایمان راحت تر می‌کند.
به امید آن روز
نظرات