نانوشتنی Unwritable.net

  نشستن   در   تاریکی شب‌ها   را   دوست   دارم وقتی   دوباره   بیدار   می‌شوم   ساعت   یک   یا   دو   یا   سه   یا   چهار   می‌نشینم   در   تاریکی کمی   پنجره   را   باز   می‌کنم یک   موسیقی   ملایم با   صدای   کم تقریباً   اندازه   صدای   نفسهایم می‌نشینم   در   تاریکی قلم   شیشه‌ای   را   هم   برمیدارم می‌نشینم   در   تاریکی اما   به   انتظار   نور نام   موسیقی   همین   است نوری   هست   که   شاید   آنرا   ببینیم موسیقی   تکرار   میشود شاید   صدبار   یا   بیشتر نوری   هست   که   شاید   آنرا   ببینیم نور   قلمم   در   پشت   اشکها   محو   می‌شود قطعا   نوری   هست نام   موسیقی   را   دوباره   با   خودم   تکرار   می‌کنم قطعا   نوری   هست شاید   آنرا   ببینیم شاید   آنرا   ببینم دیدن   آن   نور   در   تاریکی   موهبتی   است باید   بنشینم حتی   با   وجود   کمی   کمردرد می‌نشینم منتظر   آن   نور منتظر   کلمه‌ی   بعدی آن   نفسی   که   بغضی   با   خود   می‌آورد بغضی   که   خبر   از   تاریکی   و   نور   دارد به   تاریکی   صبح   می   اندیشم و   شلوغی   روز و   نوری   که   در   شب   می‌تابد نوری  

  سقف‌فلک کار   ما   این   نیست   که   سقف   فلک   را   بشکافیم سقف   فلک   را   پیش   از   ما   شکافته‌اند درها   باز   است عشق   ها   در   هواست کار   ما   شناور   بودن   در   راز   گل   سرخ   است در   شب   در   سکوت   در   کویر فرهاد   تیشه   ها   را   زده مولانا   خاموش   ایستاده کار   ما   ماندن   است شب   تا   به   صبح   تنها کار   ما   شاید   مراقبت   از   مورچه   هاست مبادا   از   بی   احتیاطی   ما   بدوند کار   ما   گفتن   نیست گفتنی   ها غزل   ها شاه   بیت   ها همه   گفته   شده گلیم   خود   را   بکش بنشین   منتظر باد   را   حس   کن آرام   قدم   بزن نگاه   کن بخوان بنویس بمان چنین   زیر   و   زبر   باش دیوانه   شو مستانه   شو بنوش   آرام بزن   سازت   را بنواز   کلماتت   را پرده   برافتاده صبح   نزدیک   است یاران   همه   جمعند سقف   فلک   را   حافظ   شکافت هفت   شهر   عشق   را   عطار   رفت خیام   خاک   کل   کوزه   گران   شد تو   فقط   بنشین می   باش   چنین   زیر   و   زبر بشنو   از   نی نی   شو برقص میانه‌ی   میدان افسانه‌شو دیوانه   شو یکی   شو یگانه   شو یوگا   باش بنشین   یو

  آه   ای   خدای   ساکت --- این   جمله   ای   بود   که   روی   دیوار   اتاقم   نوشته   بودم ! چه   احمقانه چه   نادان   بودم نادان   و   خیره   سر تو   چطور   حرف   میزنی؟ چطور   می   نویسی؟ چطور   صفاتی   نسبت   می‌دهی؟ وقتی   تو   حتی   سکوت   را   کامل   در   بر   نگرفته‌ای وقتی   نمی‌دانی   سکوت   چه   غوغایی   است وقتی   هنوز   مغرور   و   نادان   کسی   را   میخوانی وقتی   هنوز   صدایی   داری   که   آه   بکشد اصلا   چطور   هنوز   هستی؟ در   محضر   سکوت؟ باید   نیست   می‌شدی اگر   می‌فهمیدی آهی   نداشتی   که   بکشی کلمه‌ای   نداشتی   که   بنامی‌اش صفتی   نبود   که   بگویی   اش تو   هنوز   نمرده‌ای هنوز   خیالاتی   داری   در   سر هنوز   پر   سر   و   صدایی از   سکوت   می‌گویی   ولی   بی   سکوتی می   نویسی   وقتی   همه   چیز   واضح   است تو   خود   حجاب   خودی تو   خود   برهم   زننده‌ی   سکوتی سکوتی   که   اگر   تو   را   در   بر   بگیرد زبانی   نخواهی   داشت کلمات   واهی   می‌شوند این   نوشتن   ها   و   فرستادن   ها   بیهوده سکوتی   که   اگر   تو   را   در   بر   بگیرد موسیقی   ها  

  آغوش   خورشید امروز   از   آغوش   همسرم از   آغوش   دخترم   خداحافظی   می‌کنم شاید   برسم   به   آغوش   مادرم یا   خواهرم یا   دوستی   دیگر ! آغوش   ها   نشان   از   یکی   شدن   دارند و   آن   آغوش   ابدی آغوش   مادر   زمین از   یکی   بودنی   که   فراموشش   کردیم من   در   آغوش   زندگی   ام خواه   جسمم   زنده   باشد   یا   مرده آغوش   مرگ،   آغوش   زندگی تفاوتی   ندارند زندگی   ام   را   خلاصه   کرده‌ام در   چند   ساک یکی   برای   لباسهایم یکی   بزرگتر   برای   سوغاتی‌ها و   چند   قلم   الکترونیکی برای   نوشتن در   نهایت   چیزی   نداریم   جز   همین   چند   آغوش و   آن   آغوش   نهایی آغوش   مرگ آغوش   زندگی سوغاتی   ای   ندارم جز   همین   کلمات شاید   چند   تکه   لباس   و   وسایل   سرگرمی اما   من   هم   مثل   شمایم سهمم   فقط   همان   آغوش   است شاید   چند   تا   نگاه شاید   چند   قطره   اشک هوایی   که   همه‌ی   ما   را   در   آغوش   گرفته و   زمین   با   آن   آغوش   سردش اما   خورشیدی   هم   هست با   آن   آغوش   سوزان وقتی   به   آغوش   خورشید   رفتی دیگر   نمیتوانی   ببینی نمیتوانی